Tawerna RPG

W NS nie ma zimy na całego pewnie dlatego, że po pierwsze klimaty pustynne bardziej przemawiają do ludzi (paradoksalnie wszystko chyba zaczeło się od Mad Maxa gdzie nie było zagłady atomowej a globalny krach gospodarczy) i po drugie w ruch poszły głównie bronie biologiczne i chemiczne, atomówek spadło mniej, a na pewno ułamek tego co teraz siedzi w silosach.

Heh, co za problem. Zamontować na Juggernautach pługi albo wentylację silnika od przodu i szafa gra... Albo śnieg odgarniemy, albo roztopimy. Proste.

Listonosz Davida Brina pisze: Lodowate wichry nie przestawały dąć. Padał brudny śnieg. Prastare morze nie znało jednak pośpiechu.

Ziemia sześć tysięcy razy obróciła się wokół osi od chwili, kiedy rozbłysły płomienie i zginęły miasta. Teraz, gdy szes¬naście razy pokonała swą trasę wokół Słońca, zniknęły już obłoki sadzy, które wzbijały się z płonących lasów, zmieniając dzień w noc.
Minęło sześć tysięcy zachodów słońca - jaskrawych, po¬marańczowych, przepięknych dzięki zawieszonemu w powie¬trzu pyłowi - od chwili, gdy bijące w górę, przegrzane leje przebiły się do stratosfery, wypełniając ją maleńkimi, zawie¬szonymi w powietrzu okruchami skały i gleby. Zaciemniona nimi atmosfera przepuszczała mniej światła słonecznego i ochłodziła się.
Nie było już zbyt ważne, jaka była przyczyna - wielki meteoryt, potężny wybuch wulkanu czy wojna atomowa. Rów¬nowaga temperatury i ciśnienia załamała się. Rozszalały się potężne wichry.
Na całej północy zaczął padać brudny śnieg. Gdzieniegdzie nie usuwało go nawet lato.
Prawdziwie ważny byt jednak tylko ocean, ponadczasowy, wytrwały i oporny na zmiany. Niebo pociemniało i pojaśniało ponownie. Wiatry przynosiły ze sobą brunatnożółte, pełne grzmotów zachody słońca. Miejscami rozrastały się lodowce, a płytsze morza zaczynały opadać.
Lecz werdykt oceanu miał być rozstrzygający i jeszcze nie zapadł.
Ziemia wirowała. Ludzie bronili się jeszcze tu i ówdzie.
A ocean wydawał z siebie tchnienie zimy.

Wysoko nad szarymi, spienionymi grzbietami fal prąd stru¬mieniowy zadrżał. Ponownie nadeszła zima. Wyjące wiatry niosły nad północnym Pacyfikiem mroźne wspomnienia.
Przed mniej niż dwudziestoma cyklami normalne koleje pogody zostały zakłócone przez potężne, mroczne leje - całkiem jakby cale armie gniewnych wulkanów wybrały ten sam moment, by cisnąć ziemię pod niebo.
Gdyby ów epizod nie zakończył się szybko, być może zniknęłoby wszelkie życie, a lód powrócił na zawsze. I tak jednak chmury popiołu przesłaniały Ziemię przez całe tygo¬dnie, nim większe ziarenka opadły z nieba jako brudny deszcz. Mniejsze okruchy skały i sadzy rozsiały się w wyso¬kich strumieniach stratosferycznych, rozpraszając światło słoneczne.
Minęły lata, nim wreszcie wróciła wiosna.
Ale wróciła. Ocean - niespieszny i prężny - oddał ilość ciepła wystarczającą, by przerwać spiralę tuż przed punktem, za którym nie byłoby już powrotu. Z czasem nad kontynent ponownie napłynęły cieple, niosące morską wilgoć chmury. Wyrastały wysokie drzewa, a zielsko - przez nikogo nie niepokojone - przebijało się wszędzie przez szczeliny w znisz¬czonej nawierzchni.
Jednak wysokie wiatry niosły jeszcze ze sobą wiele pyłu. Od czasu do czasu zimne powietrze znowu docierało na południe, niosąc wspomnienie długiego chłodu. Para krystalizo-wała się wokół okruchów, tworząc skomplikowane, cząstkowe sześciany. Płatki śniegu rosły i spadały na ziemię.
Nieustępliwa zima przybyła raz jeszcze, by zawładnąć po¬grążonym w mroku krajem.

Sroga zima przeciąga się,

Aż ocean spełnia swój obowiązek

I przegania ją, przywołując wiosnę.