[D&D] Matka Wszystkich Wojen

[Mekow]

Kea

Była zdruzgotana i zbierało jej się na płacz. Powoli ruszyła drogą za KatTha'nem. Spojrzała jeszcze na martwych towarzyszy.
"Oni naprawdę nie żyją." - pomyślała i dotarło to do niej w pełni.
Zatrzymała się i ciągle patrząc na martwych towarzyszy, wybuchnęła głośnym płaczem.
- ...Oni... nie żyją... - dało się usłyszeć zawodzenia młodej półolbrzymki.
Kea stała w miejscu zalana łzami.

[Atanamir]

Ależ to była dziwna sytuacja dla Togha! Stał masywny, wielki i groźny! Na dodatek nie rozumiejący niczego! *Jaka misja? Kto nie żyję? Dobrze walczę? A dziękować, dziękować*. Ork podrapał się po głowie i spojrzał na mutanta zżerającego właśnie część przeciwnika. Stwierdzając, że i tak by tego nie zrozumiał nie próbował się nawet o to starać. Po prostu czekał aż reszta ruszy przed siebie, a on pójdzie za nimi.

[ugurth]

odchodzę sesja została olana więc trudno